Hello. This is your captain speaking :) 30 dagen aan een stuk werken. Aan een gemiddelde van 18u per dag. Dat is veel. Dat zijn zó veel uren werken en zó weinig seconden rust per dag dat zelfs ík er soms echt horendol van werd. Een pauze inlassen om naar het toilet te gaan was soms zowaar een onoverkomelijk probleem. Zelfs met de beste assistente. Mindfullness van mijn botten. Maar wel vaak heel fijn en heel rock ‘n’ roll natuurlijk, dat werken voor TV. Gelukkig had ik mijn yogamatje en een iPhone vol met door lieve vriendjes gesuggereerde bodyweight en core stability exercises mee. Op ’t eerste zicht was het al een hele uitdaging om elke dag 10 minuten tijd voor die oefeningen vrij te maken. Je moet niet vragen. Als je al geen 10 minuten tijd voor jezelf vindt op een hele dag dan ben je eigenlijk niet goed bezig. Dus dan zit er niks anders op dan gewoon nóg vroeger opstaan. Who needs sleep anyway, een gemiddelde van 4,5 uur per nacht is toch méér dan genoeg zeker? Mindfullness van mijn kl****n, zo’n televisieproductie. Maar wel heel fijn en heel rock ‘n’ roll natuurlijk. MindfulMasters Thomas en Dimi. Tot voor ik het fenomeen ‘fiets’ ontdekt had, waren die coole buitenland TV-producties ook steevast roofbouw op mijn lichaam. Want vroeger verteerde ik het harde werken, de lange dagen en de frustraties met een paar pakjes sigaretten overdag en een paar gin tonics ’s avonds in de bar. Met een door alcohol geinduceerde neiging tot overal in klimmen en vaak ook weer uit vallen tot gevolg. Om het kort samen te vatten: geef mij drie gin tonics en mijn hersenen gaan prompt in Spiderwoman-modus. Geen trap, stelling, tuk-tuk, muurke van een hof of palmboom is dan nog veilig voor het ‘Joepie! Freestyle Pedestrian!’ dat opeens luid doorheen mijn hoofd begint te weerklinken. De blauwe plekken, schaafwonden, spierscheuren en breuken van de dag erna behandelde ik dan ook steevast als trofeeën, verkregen door het heldinhaftig overwinnen van fantastische obstakels. Maar nu dus niet meer. Want ik ben – voor de zoveelste keer – gestopt met roken. De dag voor ik afreisde met het hele Peking Circus, zowaar. Pick your timings, enzo. En drinken gaat mij – door te weinig oefenen - eigenlijk ook niet meer zo heel goed af. Behalve dan een cocosnoot op tijd en stond. Maar: Stoppen met roken moest. Weer Waant van terug een heel af en toe gelegenheidsroker aan de Mont Ventoux was ik weer in ijltempo naar een full time schoorsteen geëvolueerd. There’s no inbetween met mij en sigaretten. En dat full time roker zijn brengt een paar serjeuze nadelen met zich mee:
Jan en Sean, trouwe maar motiverende sceptici van het eerste uur. Dat stoppen met roken, zo vlak voor de shoot begon, was een redelijk zot idee dat initieel op weinig bijval van mijn collega’s kon rekenen. Zowat iedereen verklaarde mijn plan als ‘op voorhand gedoemd om te mislukken’, ‘kompleet en volslagen gestoord’ of diplomatischer uitgedrukt: ‘heel moedig’. Allemaal uitdrukkingen die mijn trots en koppigheid natuurlijk aanwakkerden en mij vastberadener maakten in mijn ‘ik-zal-hier-verdekke-niet-plooien’-gevoel. Pau, Marnix-Jappe-Mooiman & Sean in een onbewaakt spannend moment. Het werd natuurlijk ook een maand vol valkuilen en verlokkingen. Een maand vol momenten van onmacht, frustratie en slaaptekort. Ruzie met long time friends door onvoorziene omstandigheden, ruzie met short time enemies door lang voorziene omstandigheden, nieuwe ontmoetingen die je van je sokken blazen en je energie geven,… Je kent het wel, je had erbij moeten zijn om het te snappen. Allemaal situaties die voor een roker roepen om een sigaret. Alleszins: het doet wat met een mens, zo’n maand met een crew van om en bij de 130 man samen werken, eten , slapen, werken, eten en slapen. Mindfullness van mn botten, dat werken voor TV. Maar ik heb niet gerookt. Niet gerookt. Niet gerookt. NIET. GEROOKT. Wendy ook niet, trouwens. Terwijl iedereen rustig de ene stress-sigaret na de andere opstak en de pakjes er lustig doorvlogen, heb ik mij vooral lopen ergeren aan het feit dat ik sigarettenrook nu ineens weer vond stinken. En ergerde ik me mateloos aan iedereen die rondom mij konstant aan het roken was. Aangezien niet-rokers in internationale tv-producties zoals deze nog steeds een heel kleine minderheid zijn, een getto van zuivere lucht zeg maar, wordt er ook gewoon overal lustig gepaft alsof overal lustig paffen de normaalste zaak van de wereld is. Ook binnen. Want zo gaat dat in ontwikkelingslanden. Daar mag je overál nog roken. In lobbies van hotels, op restaurant en in vergaderzalen. Zelfs op hotelkamers (wat dan wel weer een voordeel is want dat gaf me de kans om van hotelkamer te switchen op het moment dat ik een kamer had met nummer 624. Het haar op mn armen gaat rechtstaan bij het zien van te veel even getallen. Don’t ask). Mindfullness van mijn botten, dat werken voor TV. Maar wel heel rock ‘n’ roll natuurlijk. Ik was presies tante nonneke, met mijn ‘nee danku ik rook niet meer’ en mijn ‘nee danku, ik moet nog werken. Drink er eentje voor mij bij dan’. OCD? Moi? ’t Werd dus een maand van karakter, doorzettingsvermogen, en hold on for dear life om te overleven. Uiteindelijk zat ik in een nieuwe functie met heel veel verantwoordelijkheden tussen een hele grote hoop Peking-Anciens die al tien jaar niets anders doen dan de wereld rondreizen om dit programma te maken. En dat doen ze goed. Geroutineerd en met expertise. En dan gooien ze ineens die kleine blonde binnen die alles in een nieuw visueel jasje komt steken en hipper gaat maken. Als ik zeg dat er HEEL veel testosteron in het rond vloog, dan overdrijf ik denk ik niet. En als ik zeg dat zeker niet iedereen blij was met mijn plotse ‘drie trapkes hoger’-functie of overtuigd was van mijn kunnen, dan is dat ook een groot understatement. En als ik fijntjes opmerk dat vrouwen toch nog steeds veel harder hun mannetje moeten staan om gehoord te worden en hun gezag te laten gelden, dan is dat zeker ook niet ingebeeld. Want let’s be fair guys. It’s a boys world out there. En hoe hard ik ook ‘one of the guys’ ben, ik ben niet altijd even gelukkig geweest. Maar een paar heel lieve mensen in mijn directe entourage, zowel binnen de productie als aan het thuisfront, hebben mij er doorheen geholpen. Op zodanig goeie manier zelfs dat het allemaal nog heel goed is gekomen op het einde. ‘Op de tafel staan dansen en Spiderwoman-moves in de tuk-tuk na 4 gin tonics en een uur op de wrap party tot gevolg’ kinda good :) Alledaags Zuid Oost Aziatisch dilemma. Vlees met vliegen of vis met vliegen? En mijn 10 minuten buikspieroefeningen per dag, dat was ook een rots (want stoppen met roken is in mijn geval ook verdikken. Elke keer. Of ik nu ga lopen als een gek, blijf fietsen alsof ik achterna gezeten word door Thor of mijzelf volledig uithonger. Het maakt allemaal niet uit. Stoppen met roken is in mijn geval chubbyness galore). Minder dilemma. Chubbiness galore. Kwestie van mijn opgebouwde conditie toch niet volledig teloor te laten gaan, abs en core to the max dus. De resultaten van mijn gezwoeg zullen we snel weer op Strava kunnen ontleden, want overmorgen ben ik weer thuis. Maar voorlopig moeten we het doen met de Stats. Want uiteindelijk is alles wiskunde, niet waar? 0: het aantal sigaretten dat ik op 35 dagen heb gerookt 1: het aantal glazen wijn dat ik op 35 dagen heb gedronken 4: het aantal jog-sessies van de afgelopen 35 dagen 5: het aantal shots vodka dat ik op 35 dagen naar binnen heb gespeeld 7: het aantal gin tonics dat ik op 35 dagen heb gedronken 12: het aantal 7 minute workouts op 35 dagen 33,1: het aantal km dat ik gelopen heb op 35 dagen 65,5: het aantal fietskilometers dat ik er nog heb kunnen afpitsen op 35 dagen (all-time low, ik weet het) 78: het aantal Sworkit sessions tijdens de afgelopen 35 dagen 84: het aantal minuten dat die 7 minute workouts samen geduurd hebben 255: het aantal flessen water dat ik op 35 dagen gedronken heb 574: het aantal minuten Sworkit Abs & Core / Cardio van de afgelopen 35 dagen 875: het aantal sigaretten dat ik op 35 dagen niet gerookt heb 3206: het aantal verbrande caloriën met al die workouts (lopen en fietsen niet meegerekend) Run for dear life. Al bij al een niet heel slecht resultaat, in acht genomen dat ik vroeger rookte als een ketter, dronk als een orgel en een klantenkaart had op de meeste Buitenlandse Spoedafdelingen en Cabinets Medicaux. Deze keer alleen maar een klein verrekkingske van ligament. Nothing serious, en zelfs niet van te vallen. Kben dan ook heel benieuwd naar de eerste Strava rit die er één dezer dagen zit aan te komen. Eerlijk? Ik hou m’n hart een beetje vast. Aan de andere kant: ik heb gedaan wat ik kon. En soms een beetje meer. En soms ook een heel klein beetje minder. Maar ik heb geleerd wat ‘toewijding’ betekent. En da’s al heel wat.
0 Comments
Mijn valies is nog niet eens gepakt. De apps daarentegen, die zijn gedownload en geinstalleerd. |
9u30 café Entrepot, Leuven. Samen met Klara zat ik te wachten op de andere dames. De wind waaide heel erg hard, dus we beslisten nog even in een ‘houten kot’ te schuilen. De rest kwam er 5 minuten na afspraak ook aan. De kleine vertraging kwam door een heel grote en vooral heel belangijke aanpassing aan An haar fiets : nieuwe klikpedalen die nog op de fiets moesten gemonteerd worden! ’t Was dus een premiere in een aantal opzichten voor sommige Bike a Boos. Samen rijden, nieuwe fiets, nieuwe pedalen, … Best wel spannend! |
Aangezien Wendy de partytent van ons ‘Bike a Choco’ event afgelopen zaterdag eerst nog moest terugbrengen, spraken we af om te fietsen richting Bierbeek. Aan het industrieterrein waar ik mijn auto rij –examen een paar jaar geleden aflegde, sloot Wendy bij ons aan.
“Waar rijden we heen dames?”, werd er op dat moment gevraagd. Aangezien Hoegaarden niet ál te ver is, redelijk heuvelachtig en supermooi van uitzicht, besloten we die richting uit te rijden. Zo hadden we meteen al een redelijke uitdaging voor het hele team.
Totdat het noodlot toesloeg… Nele kreeg platte band.
Daar stonden we dan, amper 2km ver… al een geluk dat fietsen KING open was. Na de aanschaf van een splinternieuwe binnen- én buitenband, konden we de wind terug trotseren.
Ik ben wel eens eerder met enkele leden van mijn Endurance Team Zaventem richting Hoegaarden gereden. Daar kan je via de RAVeL tot boven aan de citadel van Namen fietsen, langs een oud spoorwegtraject dat in onbruik is geraakt. Ik wist dus wel al wat er me ongeveer te wachten stond: een licht glooiend landschap met geen al te beste fietspaden. En vooral veel open vlaktes waar de wind vrij spel heeft en je dus best je stuur stevig in handen kan houden.
Op een gegeven moment, ik denk ergens tussen Beauvechain en Hoegaarden, besliste Sarah Boo om even te gaan cyclocrossen met haar nieuwe Bianchi… Ze sloeg een paadje in dat eindigde op modder en slechte kasseien. Als echte Flandriennes hebben we dat pad bedwongen, alhoewel ik vermoed dat sommige van de Bike a Boo’kes Sarah op dat moment inwendig stevig aan het verwensen waren.
Maar kom, een klein cyclocrosske onderweg, dat pakken ze ons toch niet meer af!
Misschien is het ook geen slecht idee om een workshop “hoe kuis ik mijn fiets…?” te te houden
Na een winderig ritje van ongeveer 50km’s (hoewel de één haar Strava al een kilometer of tien meer aangaf dan die van de andere…), besloten we iets te gaan eten in OPEK. Lekkere bloemkoolgratin met gehakt (écht een aanrader!!) met een Vedett’je erbij. Zoals de echte Vlaamse Fietsers J
Na het aanvullen van het vocht en de calorietjes was het tijd voor de fotoshoot van onze Bike a Boo kalender. Zelf had ik nog nooit zo’n fotoshoot gedaan. Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik dat echt wel neig vond om eens te doen!
Je moet wel weten dat wij een team zijn dat enkel uit dames bestaat. Acht heel fijne madammen, elk van een heel uiteenlopend kaliber. De ene is al een beetje sportiever dan de andere, nog eentje is dan wat meer opgemaakt, je hebt er een superrelaxed type tussen zitten, je kan je er wel iets bij voorstellen denk ik. Je kan dus ook gerust stellen dat we niet het meest typische 1000km tegen Kanker- team zijn.
Wij zijn team Bike-A-Boo, acht vastberaden dames die met een smile van hier tot ginder die 1000km gaan rijden. Een platte band, wind tegen of een beetje modder houdt ons niet tegen!
Sarah Farr
‘Ik zal nooit op zo’n koersfiets zitten’
’t Is alsof ik het gisteren pas zei. Want ik vind een koersfiets echt niet stoer. Het lijkt me onstabiel, gaat zeker veel te snel en het heeft geen grip op de baan. Geef mij maar een mountainbike!
Maar plots stond ik daar eergisteren dus. Met een wit-rood stalen ros in mijn handen. Benen aan het doortrappen zonder enige grip, handen aan het prutsen bij de vitessen…omdat ik ze niet geschakeld kreeg in de afdaling. De andere Bike-a-Boo’tjes zeer ver voor mij uit.
Ik vroeg me op dat moment heel erg af hoe ik hier in godsnaam in verzeild was geraakt.
Tja, zoals dat met alles gaat bij mij zeker? In een impuls, dus.
Wel een goed overwogen impuls, natuurlijk. Want ik ben supergemotiveerd om mee te fietsen en wilde dit hele avontuur eigenlijk al met mijn mountainbike aangaan. Maar na een eerste rit met de Bike-A-Boo’s bleek dat toch geen goed idee. Want let’s face it. Ik ben een yoga meisje. Zen, gecentreerd, altijd lachend…
Wacht, wat was dat? Zen?
Jep.
Dus niet echt explosief fietsend of smachtend naar snelheid. Vroeger was ik dat wel. Vroeger, toen ik nog alles als een wedstrijd zag. Er is een tijd geweest dat zelfs yoga een strijd met mezelf was. Tot lichte frustratie van mijn yogaleraar. Maar …toen kwam er een blessure die mij deed inzien dat ik het rustiger aan moest doen. Ook met yoga.
Nu zijn we een heel aantal jaren en veel oefening later en ik ben dus heel erg euh… tja, zen.
Maar goed: tijdens die eerste rit met mijn mountainbike kreeg ik van Merel te horen dat zij een koersfiets verkocht. Aangezien een mountainbike niet gemaakt is om snelheid mee te ontwikkelen leek het me geen slecht idee om toch eens naar dat racemachien te gaan kijken. Want die 1000 km van Kom Op Tegen Kanker wordt gereden aan minimum 24 km per uur. En dat is veel sneller dan ik ooit met mijn mountainbike zou kunnen halen.
Wat die koersfiets van Merel betreft : het was liefde op het eerste gezicht! Een rood met witte Trek zonder overdreven bestickering of een teveel aan logo’s. Heerlijk.
Dit weekend heb ik dan ook voor het allereerst een kort testritje met mijn zoont gedaan. Hij op de mountainbike, ik op mijn nieuwe racerke.
En een dag later heeft mijn fiets me vergezeld voor een eerste rit met de Bike-a-Boo’s… het was zalig!
Het is wel even wennen dat je elke bult voelt. Vooral op de Vlaamse kasseien dacht ik echt Oh My God! Nu begrijp ik ook meteen het nut van een chamoiske!
Ik ben voorlopig nog zeer onstabiel in de bochten, maar dat komt omdat ik die fiets nog niet gewend ben.
En met de versnellingen is het ook nog wel nog wat gepruts, maar verder rijdt hij hémels. Wat een verschil maken die smalle wielen! En eigenlijk past de slanke vorm van zo’n koersfiets wel bij mijn lichaamsbouw J.
I love my new bike! ‘kHeb haar ook meteen een naam gegeven: Sighra. Dat betekent ‘snel’ in het Sanskriet (de oude Vedische taal waarin de Yoga Sutra’s zijn geschreven). Die snelheid die zal er nu moeten komen door te trainen. Haha! Want een fiets alleen laat je niet snel fietsen. Dus hup hup met de beentjes… Elke dag graag op die koersfiets!
Bedankt Bike-a-Boo voor de uitdaging!
Wendy Montellano
edited by Sarah Boo
Van Single-Speed-Sarah tot 22-Gear-Girl
“The measure of intelligence is the ability to change.”
- Albert Einstein
“The measure of intelligence is the ability to change.”
- Albert Einstein
“‘t Heeft nog lang geduurd’, hoor ik de meesten onder u denken.
En ja, jullie hebben gelijk. Het hééft ook nog lang geduurd.
Maar jullie hebben ook allemaal eens goed kunnen lachen, toch?
Fijn. Het is jullie helemaal gegund. Ik heb er zelf ook van genoten. Knalgele snowboardhelm, Dragon goggles, streepjeskousen, messengerschoenen en een smile tot achter mijn oren.
Mijn SingleSpeed en ik. Endless roads, meditatieve cadans, infinite happiness.
Bijna een jaar heb ik rondgereden op een prachtige witte 8Bar KRZBRG.
Met mijn 48:16 ben ik lange ritten gaan maken in de zon, ontelbare keren naar de stad gefietst, heuvels opgeklommen, door weer en wind naar het werk gereden en door modderpoelen gebaggerd binnen-en-buiten het bos.
Kortom, door mijn 8bar KRZBRG heb ik belachelijk veel goesting gekregen om nog meer te fietsen.
Met mijn 48:16 ben ik lange ritten gaan maken in de zon, ontelbare keren naar de stad gefietst, heuvels opgeklommen, door weer en wind naar het werk gereden en door modderpoelen gebaggerd binnen-en-buiten het bos.
Kortom, door mijn 8bar KRZBRG heb ik belachelijk veel goesting gekregen om nog meer te fietsen.
Zoveel goesting dat ik mij ergens op een mooie nacht in oktober – ietwat impulsief - inschreef voor de Rapha ‘Braver than the Elements’ ride. Een rit van om en bij de 55 km aan een gemiddelde van 25 km per uur, ten zuiden van - en doorheen Amsterdam. Het was een dinsdagnacht, ik had er net een toprit opzitten met mijn SingleSpeed en het leven kon niet stuk. Op het moment dat ik mij inschreef voelde ik mij Braver dan eender welke Element.
Voor die rit moest ik natuurlijk ook trainen. Want 25 km per uur schud je niet zomaar uit je mouw met een SingleSpeed.
Mijn aantal Strava-kilometers van de afgelopen weken steeg vlotjes, en de binnenwegen tussen Leuven, Brussel en Mechelen kennen zo goed als geen geheimen meer voor mij. Van en naar het werk ging ik voor 75% met de fiets.
Ja. Ook als het stormde.
Met als resultaat dat ik mij redelijk klaar voelde voor mijn eerste rit in peloton. In een echte internationale fietsclub en al.
In mijn hoofd is dat altijd heel eenvoudig : als ik maar hard genoeg trap zal ik het wel halen (dat mijn gemiddelde snelheid tijdens mijn laatste 87 km lange tocht amper op een zielige 20 km per uur lag baarde mij niet eens zorgen. Blame de waas van de roze overmoed).
Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zo ver. Ik zwierde mijn SingleSpeed, mijn fantastische kind en twee vriendinnen op de trein om naar Amsterdam te sporen. De stad waar het zou gebeuren. Mijn eerste rit in een Echt Peloton. Hoe goed klinkt dat wel niet voor een 'Griet met slechts 1 Gear'?
’s Ochtends vroeg doorheen Amsterdam fietsen was al een fantastische bezigheid. Terwijl de stad de prutjes nog uit haar ogen wreef, sjeesde ik al langs de kanalen waar nog een waas van mist over hing.
De Rapha Cycle club ligt in de 9 Straatjes, mijn favoriete shoppingbuurt in Amsterdam-West.
De kortste weg daarheen wist ik eigenlijk niet. Maar dat maakte ook niets uit want de zon scheen prachtig over de hele lengte van de Haarlemmerstraat en ’t was fantastisch om dat felle, stralende licht tegemoet te fietsen. In mijn hoofd was dat dan ook een teken. Het kon niet anders dan dat ik een heerlijke dag tegemoet ging!
Zeg nu zelf: Contrejour. In Amsterdam. Op de fiets. Life doesn’t get a lot better than that op een gemiddelde zaterdagochtend.
Met een grijns van hier tot ginder stapte ik de Rapha Cycle Club binnen. Met mijn skatehelmke op mijn hoofd en mijn messengerschoentjes aan mijn voeten. Streepjeskousen tot bijna onder de knieën.
Ah ja, ik heb immers mijn ‘eigen stijl’.
Ik hing mijn Single Speed aan de haak tussen 'De Derailleurs' en ik ging een cappuccino drinken temidden van de Nieuwe Vriendinnen die ik zo meteen beter zou leren kennen.
Ah ja, ik heb immers mijn ‘eigen stijl’.
Ik hing mijn Single Speed aan de haak tussen 'De Derailleurs' en ik ging een cappuccino drinken temidden van de Nieuwe Vriendinnen die ik zo meteen beter zou leren kennen.
Als ik heel eerlijk ben moet ik erbij vertellen dat er toch wel een beetje vreemd opgekeken werd toen ik de RCC coffeebar binnenstapte.
Of ik helemaal uit België tot hier gekomen was voor deze rit?
Ja.
En of ik dat traject ging rijden met een Single Speed?
Ja.
‘Nou’ zeggen ze dan, die Nederlanders.
En veel meer zeggen ze niet. Maar je hoort ze denken : ‘Uit welk circus is dié Belg nu weer ontsnapt?’
foto : Krysten Koehn
Nu, over de rit met de –overigens gewéldige- meiden met de RCC kan ik heel kort zijn. Dat ging snel. On-ge-loof-lijk snel.
Zó snel dat ik mij echt zo goed als niks van het landschap kan herinneren. Naar t schijnt zijn we dwars over het water gereden. De Vinkeveense Plas ofzoiets. Ja. Dat zal dan wel. Ik herinner mij alleen heel veel wind. En een wiel dat ik probeerde niet kwijt te raken.
Want ik ben namelijk zwaar uit mijn pijp moeten komen. Ik heb gepedaleerd tot ik bijna opsteeg. Op een bepaald moment had ik zelfs het gevoel dat ik mijn been spontaan geamputeerd had. Spijtig genoeg had ik op dat moment ook de desastreuse reflex om naar dat been te kijken om op die manier te checken of het er echt was afgevallen.
Door die nano-seconde van onoplettendheid speelde ik het wiel van mijn voorgangster (lees : slipstream-trekster) kwijt en moest ik nog eens 20% harder trappen. En dat ging niet. Simpelweg omdat het fysiek niet mogelijk was.
Ik heb heel erg hard mijn benen verwenst.
En mijzelf, dat ook.
Ik heb letterlijk gehuild van colère.
En ik ben heel kwaad geworden op mijn fiets.
Dat hielp natuurlijk niet.
Ik heb alles gedaan om terug bij de groep te geraken.
Ik heb geprobeerd mijzelf te hypnotiseren om een échte raket te zijn.
Ik heb getrapt alsof het leven van mijn dochter er van af hing.
Maar ook dat hielp niet.
foto : Krysten Koehn
Tot er een van mijn lieve Nieuwe Vriendinnen zich wat naar achter liet vallen en mij LETTERLIJK terug in de groep duwde. ‘Hier blijven jij, in het wiel! Anders raak je er niet meer aan hoor!’
Eerlijk waar, dat was mijn lifesaver. Maan Klomp, dankjewel.
Op die manier zorgden mijn Nieuwe Vriendinnen ervoor dat ik de eindmeet uiteindelijk ook nog haalde. They helped me from dumb-ass to bad-ass, zoals Krysten het na de race fijntjes uitdrukte.
Het was -tot nu toe- de rit van mijn leven. Ik herinner mij alleen maar dat ik de hele tijd dacht ‘pedal pedal pedal pedal pedal!’. En: ‘waag het niet om op te geven! Ge kúnt het’. En vooral ook: ‘ge hebt dit zelf gewild, trut!’
Terwijl ik doorheen de Amsterdamse suburbs sjeesde en puttekes en paaltjes vermeed aan veel te hoge snelheid voor mijn benen en mijn fiets, ben ik er –denk ik- met momenten zelfs nog in geslaagd om iets wat in de buurt van een gesprek kwam te voeren met mijn Nieuwe Vriendinnen.
En ik kon ook nog een beetje helder denken. Want het was tijdens deze rit dat ik besliste om een fiets met versnellingen te kopen.
Tot er een van mijn lieve Nieuwe Vriendinnen zich wat naar achter liet vallen en mij LETTERLIJK terug in de groep duwde. ‘Hier blijven jij, in het wiel! Anders raak je er niet meer aan hoor!’
Eerlijk waar, dat was mijn lifesaver. Maan Klomp, dankjewel.
Op die manier zorgden mijn Nieuwe Vriendinnen ervoor dat ik de eindmeet uiteindelijk ook nog haalde. They helped me from dumb-ass to bad-ass, zoals Krysten het na de race fijntjes uitdrukte.
Het was -tot nu toe- de rit van mijn leven. Ik herinner mij alleen maar dat ik de hele tijd dacht ‘pedal pedal pedal pedal pedal!’. En: ‘waag het niet om op te geven! Ge kúnt het’. En vooral ook: ‘ge hebt dit zelf gewild, trut!’
Terwijl ik doorheen de Amsterdamse suburbs sjeesde en puttekes en paaltjes vermeed aan veel te hoge snelheid voor mijn benen en mijn fiets, ben ik er –denk ik- met momenten zelfs nog in geslaagd om iets wat in de buurt van een gesprek kwam te voeren met mijn Nieuwe Vriendinnen.
En ik kon ook nog een beetje helder denken. Want het was tijdens deze rit dat ik besliste om een fiets met versnellingen te kopen.
foto : Krysten Koehn
Dus, lieve vrienden, het hoofdstuk ‘Sarah gaat die 1000km tegen kanker met haar Single Speed rijden’ is bij deze afgesloten.
Sarah heeft ingezien dat haar Single Speed een fantastische fiets is die een nieuwe wereld voor haar heeft geopend.
En Sarah heeft u ook ingezien dat de tijd nu gekomen is om over te stappen op het échte werk.
Koppigheid en trots mogen aan de kant.
Bring on the 22-Speed.
Dus, lieve vrienden, het hoofdstuk ‘Sarah gaat die 1000km tegen kanker met haar Single Speed rijden’ is bij deze afgesloten.
Sarah heeft ingezien dat haar Single Speed een fantastische fiets is die een nieuwe wereld voor haar heeft geopend.
En Sarah heeft u ook ingezien dat de tijd nu gekomen is om over te stappen op het échte werk.
Koppigheid en trots mogen aan de kant.
Bring on the 22-Speed.
Sarah Boo
Ben je een bedrijf en wil je graag jouw logo op onze blog? Ons fietstruitje? Of … op onze poep?
Ook dat is mogelijk. Meer informatie vind je hier onder.
En neem hiervoor contact op met de Bike-a-Boo's.
Ook dat is mogelijk. Meer informatie vind je hier onder.
En neem hiervoor contact op met de Bike-a-Boo's.
If something has to change, Then it always does. If something has to give, Then it always will. You don't need this disease, Not right now. Editors - Bullets |
‘Dat u een beginnend stadium van baarmoederhalskanker heeft. Niets om u zorgen over te maken. Bij de meeste mensen duurt het heel lang voor dat kwaadaardig wordt. Bij u gaat het blijkbaar wel ietsje sneller. Gelukkig laat u elk jaar een uitstrijkje doen. Op die manier zijn we er op tijd bij’.
’t Is een beetje zoals die terrorisme-dreiging. We zitten in Alarmfase 4. Voor de zekerheid zetten we de straten alvast vol met mannen met kalashnikovs in gepantserde tanks. Blijf dus maar gewoon binnen, dat is het veiligste.
En maak u vooral geen zorgen. Want dat is nu ook weer niet nodig. Gewoon kalm blijven. Dat is het beste.
Say whaaat?
Geen mens die nu eigenlijk weet wat ik heb. Vooral ikzelf niet. ’t Is niet dat ik ooit gevoeld heb dat ik een beginnend stadium van die kanker had ofzo. Integendeel. Ik heb nooit echt iets gevoeld in mijn buik.
Soms vraag ik mij af of de medische wetenschap het zelf wel allemaal weet. Heb ik nu eigenlijk kanker of heb ik het niet ?
In elk geval : die misschien- baarmoederhalswand - kanker maakt mij bang.
Al is het een beginnend stadium. En al is het nu nog niet kwaadaardig. En al zijn ze er op tijd bij. Ik hoor toch vooral heel hard het woord ‘Kanker’.
En wie garandeert mij dat die nu-nog-niet-kwaadaardige-vorm-van-misschien-kanker niet ergens anders in mijn lijf al boobietraps aan het installeren is?
Na het nemen van een biopsie, gevolgd door een wegwimpelend ‘het zal waarschijnlijk zelfs niet eens tot een ingreep komen’, bleek de uitslag dan tóch niet zo rooskleurig als de ketting van mijn 8Bar-SingleSpeed.
Integendeel. Die ingreep moest gebeuren, en snel. Ik probeerde nog te argumenteren dat ik op de voorgestelde datum moest werken.
De woorden ‘Ik denk dat u de ernst van de zaak niet ten volle begrijpt, mevrouw’ rinkelen nog steeds na in mijn oren.
De operatie werd asap gepland, en mijn lichaam besliste prompt om een tegenoffensief in te zetten. Ik ontwikkelde in een ijltempo een keelontsteking om ú tegen te zeggen. Slikken was zo goed als onmogelijk en ademen ging nog slechts in een beperkt aantal lichaamshoudingen. De rechterkant van mijn nek was zodanig opgezwollen dat het leek alsof mijn hoofd rechtstreeks op mijn borstkas stond.
Toen ik twee dagen later in het ziekenhuis op het appèl verscheen om het geïnfecteerde stuk baarmoederwand te laten weghalen, riep de verpleegster van dienst met lichte paniek in haar ogen de anesthesist op. Tijdens een operatie onder volledige verdoving steken ze namelijk zo’n ding in je keel. Niet meteen een goed idee in mijn geval van acute en virale keelontstokenheid.
De operatie werd onmiddellijk afgeblazen.
Twee weken platte rust met zoveel mogelijk antibiotica, een hele doos dafalgan codeine (4 keer per dag. Stevig trippen gegarandeerd) en nog een of ander pijnstillend paardenmiddel waren mijn deel.
Na het nieuws van de kanker dacht ik dat ik mij niet slechter kon voelen.
Wel, ik had mij vergist.
In de weinige heldere momenten die ik die dagen had, dacht ik na over hoe het met mijn dochtertje en hond verder moest als ik er niet meer zou zijn. In gedachten trof ik al bijzonder praktische regelingen, en ik besliste ook dat 'Epic' van Faith No More mijn begrafenis zou inleiden. Graag ook met Mike Patton als ceremoniemeester (als iemand dat even kan regelen? Merci).
Verder probeerde ik vooral heel stil te liggen want alles deed verschrikkelijk veel pijn. Mijn vriendinnetjes verzorgden mij fantastisch goed. Er werd verse soep gekookt in mijn keuken, de hond werd uitgelaten, ik werd toegedekt met dekentjes en er werd thee met honing voor mijn neus gezet. Ik merkte er helemaal niks van. Volledig weg van de wereld. Onder de pillen, en platgeslagen van miserie.
Eigenlijk wilde ik gewoon nu al dood zijn. Dat killer virus dat in mijn buik zat hoefde niet zozeer de kans te krijgen om mij van binnenuit op te vreten. Liever ineens de korte pijn. Want als zelfs ademen niet meer gaat heeft het leven nog weinig zin, toch?
Maar zoals dat altijd gaat, kreeg ik een goeie stamp in mijn gat. Van de kleine ik in miniformaat die op mijn linkerschouder woont. Een kunst die ik - en daar ben ik best wel trots op - als de beste beheers. Cut your losses and run.
Eenmaal uit de IkHebKanker-grot gekropen, begon ik er ook over te praten met vriendinnen. En ik merkte dat ik niet alleen stond met mijn verhaal.
Baarmoederhalskanker is een SOA en er zijn blijkbaar redelijk veel meisjes en vrouwen die HPV-16 hebben of gehad hebben. Ja, je leest het goed.
Baarmoederhalskanker is een SOA. Je krijgt dat door seks.
Ik wist dat ook niet. Well thanks for that, asshole.
’t Is een beetje zoals die terrorisme-dreiging. We zitten in Alarmfase 4. Voor de zekerheid zetten we de straten alvast vol met mannen met kalashnikovs in gepantserde tanks. Blijf dus maar gewoon binnen, dat is het veiligste.
En maak u vooral geen zorgen. Want dat is nu ook weer niet nodig. Gewoon kalm blijven. Dat is het beste.
Say whaaat?
Geen mens die nu eigenlijk weet wat ik heb. Vooral ikzelf niet. ’t Is niet dat ik ooit gevoeld heb dat ik een beginnend stadium van die kanker had ofzo. Integendeel. Ik heb nooit echt iets gevoeld in mijn buik.
Soms vraag ik mij af of de medische wetenschap het zelf wel allemaal weet. Heb ik nu eigenlijk kanker of heb ik het niet ?
In elk geval : die misschien- baarmoederhalswand - kanker maakt mij bang.
Al is het een beginnend stadium. En al is het nu nog niet kwaadaardig. En al zijn ze er op tijd bij. Ik hoor toch vooral heel hard het woord ‘Kanker’.
En wie garandeert mij dat die nu-nog-niet-kwaadaardige-vorm-van-misschien-kanker niet ergens anders in mijn lijf al boobietraps aan het installeren is?
Na het nemen van een biopsie, gevolgd door een wegwimpelend ‘het zal waarschijnlijk zelfs niet eens tot een ingreep komen’, bleek de uitslag dan tóch niet zo rooskleurig als de ketting van mijn 8Bar-SingleSpeed.
Integendeel. Die ingreep moest gebeuren, en snel. Ik probeerde nog te argumenteren dat ik op de voorgestelde datum moest werken.
De woorden ‘Ik denk dat u de ernst van de zaak niet ten volle begrijpt, mevrouw’ rinkelen nog steeds na in mijn oren.
De operatie werd asap gepland, en mijn lichaam besliste prompt om een tegenoffensief in te zetten. Ik ontwikkelde in een ijltempo een keelontsteking om ú tegen te zeggen. Slikken was zo goed als onmogelijk en ademen ging nog slechts in een beperkt aantal lichaamshoudingen. De rechterkant van mijn nek was zodanig opgezwollen dat het leek alsof mijn hoofd rechtstreeks op mijn borstkas stond.
Toen ik twee dagen later in het ziekenhuis op het appèl verscheen om het geïnfecteerde stuk baarmoederwand te laten weghalen, riep de verpleegster van dienst met lichte paniek in haar ogen de anesthesist op. Tijdens een operatie onder volledige verdoving steken ze namelijk zo’n ding in je keel. Niet meteen een goed idee in mijn geval van acute en virale keelontstokenheid.
De operatie werd onmiddellijk afgeblazen.
Twee weken platte rust met zoveel mogelijk antibiotica, een hele doos dafalgan codeine (4 keer per dag. Stevig trippen gegarandeerd) en nog een of ander pijnstillend paardenmiddel waren mijn deel.
Na het nieuws van de kanker dacht ik dat ik mij niet slechter kon voelen.
Wel, ik had mij vergist.
In de weinige heldere momenten die ik die dagen had, dacht ik na over hoe het met mijn dochtertje en hond verder moest als ik er niet meer zou zijn. In gedachten trof ik al bijzonder praktische regelingen, en ik besliste ook dat 'Epic' van Faith No More mijn begrafenis zou inleiden. Graag ook met Mike Patton als ceremoniemeester (als iemand dat even kan regelen? Merci).
Verder probeerde ik vooral heel stil te liggen want alles deed verschrikkelijk veel pijn. Mijn vriendinnetjes verzorgden mij fantastisch goed. Er werd verse soep gekookt in mijn keuken, de hond werd uitgelaten, ik werd toegedekt met dekentjes en er werd thee met honing voor mijn neus gezet. Ik merkte er helemaal niks van. Volledig weg van de wereld. Onder de pillen, en platgeslagen van miserie.
Eigenlijk wilde ik gewoon nu al dood zijn. Dat killer virus dat in mijn buik zat hoefde niet zozeer de kans te krijgen om mij van binnenuit op te vreten. Liever ineens de korte pijn. Want als zelfs ademen niet meer gaat heeft het leven nog weinig zin, toch?
Maar zoals dat altijd gaat, kreeg ik een goeie stamp in mijn gat. Van de kleine ik in miniformaat die op mijn linkerschouder woont. Een kunst die ik - en daar ben ik best wel trots op - als de beste beheers. Cut your losses and run.
Eenmaal uit de IkHebKanker-grot gekropen, begon ik er ook over te praten met vriendinnen. En ik merkte dat ik niet alleen stond met mijn verhaal.
Baarmoederhalskanker is een SOA en er zijn blijkbaar redelijk veel meisjes en vrouwen die HPV-16 hebben of gehad hebben. Ja, je leest het goed.
Baarmoederhalskanker is een SOA. Je krijgt dat door seks.
Ik wist dat ook niet. Well thanks for that, asshole.
Ondertussen is mijn operatie achter de rug. Overmorgen weet ik of ik nog eens geopereerd moet worden of niet. ’t Is vooral het wachten waar ik helemaal knetter van word. Geduld is namelijk niet mijn grootste talent.
En toch zal ik dat moeten oefenen. Want of ik nu nog eens onder het mes moet of niet, ik zal elk halfjaar op controle moeten gaan. En ik zal elk halfjaar weer moeten wachten om te weten of de misschien-wel-kanker terug is of niet.
Maar hej, zo rap gaan ze mij niet hebben.
Het plan is pedaleren tegen kanker, en ik meen dat echt serieus. Ik trap de kanker eruit. Wetenschappelijk bewijs is er nog niet voor mijn theorie, maar er is ook niemand die kan bewijzen dat het NIET helpt. En ondertussen heb ik toch maar weer mooi iets gevonden om mij in te smijten.
Ik beschouw het als een lesje in prioriteiten stellen.
All work and no play makes Sarah a dull girl. Hoe graag en met hart en ziel ik mijn werk ook doe...
Moraal van dit verhaal :
* Laat jezelf, je zus, je vriendinnen en je dochters elk jaar nakijken. Als ik drie jaar gewacht had, had ik nu aan de chemo gelegen.
* als je nog niet seksueel actief bent, kan je je laten inenten tegen het HPV-virus. DOE DAT. Ik wist dat niet. Jullie (en je dochters) bij deze wel.
* Doe niet te veel dingen tegen je zin. Het leven is daar echt te kort voor.
To be continued.
Love, peace and pedaling!
Sarah Boo
‘In alles wacht vandaag de eeuwigheid / altijd samen zijn de herfst en ik’
Spinvis, Herfst en Nieuwegein
Échte beren liggen op dit moment rustig te genieten van hun winterslaap. Het Canadese of Siberische berenhol biedt gezelligheid en beschutting tegen het gure weer. Buiten giert de wind door de bomen. De temperaturen zijn gezakt tot wat ze in deze tijd van het jaar horen te zijn. Eindelijk is het echt november.
Wannaberen springen op hun fiets en trotseren de elementen.
De Indian Summer was mooi en duurde dit jaar lang. Maar bij deze is hij ook definitief voorbij. Daglicht is een te koesteren goed, wegens schaars. De korste dagen van het jaar lonken.
De regen komt met momenten met bakken uit de hemel gevallen en striemt in mijn gezicht. Bladeren en stukken afgebroken tak vliegen in het rond. Fietsen met dit weer staat synomiem voor proberen niet onderuit te gaan met mijn slicks* tijdens het ontwijken van stukken rondvliegende boom op fietspaden die bedekt zijn met gladde herfstbladeren en debris van allerlei organische oorsprong.
*Jawel. Je leest het goed. Ik rij zelfs in dit weer rond met mijn Thickslick banden zonder profiel. Bandjes voor de zomerse én de winterse dagen. In tegenstelling tot wat ik dacht, want ik ging er van uit dat je bij regenweer beter een band met draad op je wiel hebt zitten. Maar niets is minder waar. Hier kom je meer te weten.
To ride or not to ride
Vandaag had ik een vergadering in Mechelen, dat betekent opties qua vervoer.
En ergens blijft het toc altijd een dilemma:
Mijn keuze was deze keer snel gemaakt. Aangezien ik in mei 125 km moet zien te rijden in minder dan 4 uur tijd – met mijn singlespeed bike, een extra doel dat ik mijzelf stel – heb ik beslist om geen fietswinterstop in te lassen.
En geen fietswinterstop betekent : investeren in WinterFietsDingen! Jeuj!
Het vervolg van dit verhaal? Dat lees je bij de reviews!
Sarah Boo
Spinvis, Herfst en Nieuwegein
Échte beren liggen op dit moment rustig te genieten van hun winterslaap. Het Canadese of Siberische berenhol biedt gezelligheid en beschutting tegen het gure weer. Buiten giert de wind door de bomen. De temperaturen zijn gezakt tot wat ze in deze tijd van het jaar horen te zijn. Eindelijk is het echt november.
Wannaberen springen op hun fiets en trotseren de elementen.
De Indian Summer was mooi en duurde dit jaar lang. Maar bij deze is hij ook definitief voorbij. Daglicht is een te koesteren goed, wegens schaars. De korste dagen van het jaar lonken.
De regen komt met momenten met bakken uit de hemel gevallen en striemt in mijn gezicht. Bladeren en stukken afgebroken tak vliegen in het rond. Fietsen met dit weer staat synomiem voor proberen niet onderuit te gaan met mijn slicks* tijdens het ontwijken van stukken rondvliegende boom op fietspaden die bedekt zijn met gladde herfstbladeren en debris van allerlei organische oorsprong.
*Jawel. Je leest het goed. Ik rij zelfs in dit weer rond met mijn Thickslick banden zonder profiel. Bandjes voor de zomerse én de winterse dagen. In tegenstelling tot wat ik dacht, want ik ging er van uit dat je bij regenweer beter een band met draad op je wiel hebt zitten. Maar niets is minder waar. Hier kom je meer te weten.
To ride or not to ride
Vandaag had ik een vergadering in Mechelen, dat betekent opties qua vervoer.
En ergens blijft het toc altijd een dilemma:
- Neem ik de auto (beschut en droog, zappen tussen verschillende irritante radioreclames, de opdringerige ping van de iPhone bij elk binnenkomend bericht, het konstant checken van email terwijl je in de obligate file staat, het ergeren aan andere chauffeurs die plots allemaal niet meer kunnen rijden omdat er regen op hun voorruit valt) ?
- Of neem ik de fiets (ik trotseer de elementen, werk aan mijn slabakkende metabolisme – ja, dat valt stil als je stopt met roken – bouw verder aan mijn basisconditie, doe mijn kuitspieren een plezier, kan proberen een scherpere tijd neer te zetten en geniet na het fietsen van tintelingen terwijl ik onder de douche sta).
Mijn keuze was deze keer snel gemaakt. Aangezien ik in mei 125 km moet zien te rijden in minder dan 4 uur tijd – met mijn singlespeed bike, een extra doel dat ik mijzelf stel – heb ik beslist om geen fietswinterstop in te lassen.
En geen fietswinterstop betekent : investeren in WinterFietsDingen! Jeuj!
Het vervolg van dit verhaal? Dat lees je bij de reviews!
Sarah Boo
Ik ben een écht wintermeisje.
De stilte en de glinsteringskes van een dik pak verse sneeuw. Zalig.
's Morgens voor dag en dauw uit de veren om met mijn board te voet naar de top te klimmen.
Uitgeput maar voldaan kijken naar het dorp dat in de diepte wakker wordt. Speuren naar de beste en veiligste manier om die eerste lijn te trekken op de berg. Queen of the Mountain! Niets dat dat gevoel kan evenaren. Epic. Dat is winter.
Ondanks dit alles roept trainen tijdens de Belgische wintermaanden bij mij none of the above op. Tenzij je mij dus op een berg dropt met een snowboard aan mijn voeten of in een Scandinavisch bos, omsingeld door aspirant Kerstbomen, moet ik dus ook enige moed bij elkaar rapen om mij naar buiten te begeven in het typische 'Net-Niét-Winterweer' waarin een dun magisch wit glinsterend tapijt zich op minder dan een paar uur transformeert tot de viezige bruine hoopjes flutsneeuw.
Lopen en fietsen in het Belgische wannabe - winterweer is eerlijk gezegd ook gewoon gevaarlijk. Het rijgedrag van de gemiddelde Vlaming wordt door het minste beetje smeltende sneeuw steevast gereduceerd tot het niveau van een 80-jarige in een aftandse Aixam die normaliter alleen op zondag de wegen terroriseert. Het daardoor exponentieel stijgende aantal kilometers file op de Vlaamsche Wegen helpt ook niet. Wat een schril kontrast met de hagelwit besneeuwde bergtoppen en pistes die ik zo fijn vind om te verkennen...
Kortom : buiten de obligate fijne sneeuwwandelingen met de LotusHond en het Boobelkind, kan ik tijdens de maanden december, januari en februari meestal wel warmere en gezelligere dingen bedenken om te doen.
Snoezelen in de zetel tijdens de 751e heruitzending van 'The Sound of Music' bijvoorbeeld. Liefst met een warme chocolademelk en een dekentje. Of koekjes bakken en kadootjes inpakken voor onder de kerstboom ... WInterse gezelligheid, quoi. Als rasechte Scandinaviëfreak zit ik dan ook al máánden te popelen om de Fake Plastic Tree en die mooie lichtjes weer uit de kelder te halen.
Maar vandaag kwam er opeens heel onverwacht een fijn mailtje binnen, dat mijn kijk op winters trainen wel eens zou kunnen veranderen. Het mailtje had dan ook een magisch onderwerp ...
'BRAVER THAN THE ELEMENTS'.
Ja, kijk. Dat werkt dus. In mijn gedachten ben ik Ab-so-luut Braver Than The Elements, 't zal wel zijn!
De toffe mensen van RCC nodigen mij uit voor een ritje met de Rapha Cycle Club in Amsterdam. In mijn hoofd zegt dat zoveel als :
'
*een nachtje op hotel met vriendinnekes, en Boobie kan misschien ook wel mee. Jippie!
*andere Bike a Boosters die meegaan, dus : gezelligheid!
*Trainen met gelijkgestemde zielen en dus niet ‘alleen mijn kot moeten uitkomen’. Heerlijk.
*fietsen met andere meiden op voor mij nog onbekend gebied. Altijd fijn.
Ik ben verkocht. Mijn inschrijving is een feit, de uitrusting heb ik al. Van Rapha, dat treft. Ze gaan mij daar dus hopelijk graag zien komen.
Laat het heerlijke plannen van het weekend dus maar beginnen. En iedereen die mee wil mag mee. 11 en 12 december rijden we in Amsterdam, en jullie mogen allemaal mijn kuiten komen masseren. Dank dank!
To be continued. Obviously.
Sarah Boo
Lopen en fietsen in het Belgische wannabe - winterweer is eerlijk gezegd ook gewoon gevaarlijk. Het rijgedrag van de gemiddelde Vlaming wordt door het minste beetje smeltende sneeuw steevast gereduceerd tot het niveau van een 80-jarige in een aftandse Aixam die normaliter alleen op zondag de wegen terroriseert. Het daardoor exponentieel stijgende aantal kilometers file op de Vlaamsche Wegen helpt ook niet. Wat een schril kontrast met de hagelwit besneeuwde bergtoppen en pistes die ik zo fijn vind om te verkennen...
Kortom : buiten de obligate fijne sneeuwwandelingen met de LotusHond en het Boobelkind, kan ik tijdens de maanden december, januari en februari meestal wel warmere en gezelligere dingen bedenken om te doen.
Snoezelen in de zetel tijdens de 751e heruitzending van 'The Sound of Music' bijvoorbeeld. Liefst met een warme chocolademelk en een dekentje. Of koekjes bakken en kadootjes inpakken voor onder de kerstboom ... WInterse gezelligheid, quoi. Als rasechte Scandinaviëfreak zit ik dan ook al máánden te popelen om de Fake Plastic Tree en die mooie lichtjes weer uit de kelder te halen.
Maar vandaag kwam er opeens heel onverwacht een fijn mailtje binnen, dat mijn kijk op winters trainen wel eens zou kunnen veranderen. Het mailtje had dan ook een magisch onderwerp ...
'BRAVER THAN THE ELEMENTS'.
Ja, kijk. Dat werkt dus. In mijn gedachten ben ik Ab-so-luut Braver Than The Elements, 't zal wel zijn!
De toffe mensen van RCC nodigen mij uit voor een ritje met de Rapha Cycle Club in Amsterdam. In mijn hoofd zegt dat zoveel als :
'
*een nachtje op hotel met vriendinnekes, en Boobie kan misschien ook wel mee. Jippie!
*andere Bike a Boosters die meegaan, dus : gezelligheid!
*Trainen met gelijkgestemde zielen en dus niet ‘alleen mijn kot moeten uitkomen’. Heerlijk.
*fietsen met andere meiden op voor mij nog onbekend gebied. Altijd fijn.
Ik ben verkocht. Mijn inschrijving is een feit, de uitrusting heb ik al. Van Rapha, dat treft. Ze gaan mij daar dus hopelijk graag zien komen.
Laat het heerlijke plannen van het weekend dus maar beginnen. En iedereen die mee wil mag mee. 11 en 12 december rijden we in Amsterdam, en jullie mogen allemaal mijn kuiten komen masseren. Dank dank!
To be continued. Obviously.
Sarah Boo
De laatste dagen draait het mediacircus op volle toeren. Vooral de sociale media staan op scherp. Elke seconde komt er wel een update bij over het nakende gevaar of de verhoogde terreurdreiging. Terrorisme is ineens dichtbij. En het laat niemand koud.
Tot voor kort werden wij beschouwd als terroristen van de bijna gevaarlijste soort. De gasten op de fiets. Een zogezegde groep fanatiekelingen die halsbrekend snelle toeren uithaalt op twee wielen, liefst op de openbare weg.
Het lijkt me gepast om de naam van deze groeiende groep sportievelingen te nuanceren, nu er een groep écht gevaarlijke en gewelddadige overmeersteraars in ons midden is opgestaan.
Bij beide groepen terroristen ben ik nauw betrokken. Al jaren behoor ik tot de waaghalzen op de fiets, zij die de weg onveilig maken op een verantwoorde manier (al wordt dat niet altijd door iedereen op die manier bekeken).
Op dit moment behoor ik beroepshalve ook nog eens tot de groep die de echte terroristen moet bestrijden. Het lijkt een haast onmogelijke job die veel mensen bezig houdt, en niet zonder gevaar is.
Gisteren werd de dreiging in onze hoofdstad opgetrokken naar niveau 4. Dit wil zeggen : alle hens aan dek. Al het politiepersoneel op post.
Om mezelf niet helemaal te verliezen in deze periode rij ik bijna dagelijks als een echte wielerterrorist naar het werk, om daar mijn steentje bij te dragen aan de veiligheid van de burgers door de echte terroristen te vatten.
Ik heb de toenemende stress gevoeld en ik heb leren relativeren deze laatste dagen.
Ik besef eens te meer dat mijn fiets mijn manier is om heel even te ontsnappen aan de realiteit.
Tot voor kort werden wij beschouwd als terroristen van de bijna gevaarlijste soort. De gasten op de fiets. Een zogezegde groep fanatiekelingen die halsbrekend snelle toeren uithaalt op twee wielen, liefst op de openbare weg.
Het lijkt me gepast om de naam van deze groeiende groep sportievelingen te nuanceren, nu er een groep écht gevaarlijke en gewelddadige overmeersteraars in ons midden is opgestaan.
Bij beide groepen terroristen ben ik nauw betrokken. Al jaren behoor ik tot de waaghalzen op de fiets, zij die de weg onveilig maken op een verantwoorde manier (al wordt dat niet altijd door iedereen op die manier bekeken).
Op dit moment behoor ik beroepshalve ook nog eens tot de groep die de echte terroristen moet bestrijden. Het lijkt een haast onmogelijke job die veel mensen bezig houdt, en niet zonder gevaar is.
Gisteren werd de dreiging in onze hoofdstad opgetrokken naar niveau 4. Dit wil zeggen : alle hens aan dek. Al het politiepersoneel op post.
Om mezelf niet helemaal te verliezen in deze periode rij ik bijna dagelijks als een echte wielerterrorist naar het werk, om daar mijn steentje bij te dragen aan de veiligheid van de burgers door de echte terroristen te vatten.
Ik heb de toenemende stress gevoeld en ik heb leren relativeren deze laatste dagen.
Ik besef eens te meer dat mijn fiets mijn manier is om heel even te ontsnappen aan de realiteit.
Nele Armee
Er is geen weg terug. Team ‘Bike-A-Boo’ is ingeschreven, goedgekeurd & aangenomen! In mei rijden wij – ja wij, die grieten die nog niet eens allemaal een fiets hebben - 1000 km tegen Kanker!!! Zet 5 tot en met 8 mei alvast in uw agenda’s, hilariteit gegarandeerd. En we gaan ook al uw steun en liefde nodig hebben. Waarvoor NU al onze eeuwige dank.
An en ik hadden deze middag een aangename babbel met Hilde van Kom Op Tegen Kanker. Overmorgen krijgen we ons teamnummer en kunnen we écht officieel sponsers beginnen zoeken.
Als jij dus een vermelding wil op onze blog, je naam in glitter wil op onze wielertruitjes (of poep), ons stuurlint wil customizen met een foto van jouw linkerknie, … DAT KAN!!!
Alle info omtrent sponsoring vind je hier.
Je kan ons natuurlijk ook altijd gewoon contacteren.
Klik gewoon op jouw favoriete teamlid, en make us an offer we can’t refuse. ’t Is voor een goed doel, dus ’t is sowieso goed voor je karma!
Merci !
An en ik hadden deze middag een aangename babbel met Hilde van Kom Op Tegen Kanker. Overmorgen krijgen we ons teamnummer en kunnen we écht officieel sponsers beginnen zoeken.
Als jij dus een vermelding wil op onze blog, je naam in glitter wil op onze wielertruitjes (of poep), ons stuurlint wil customizen met een foto van jouw linkerknie, … DAT KAN!!!
Alle info omtrent sponsoring vind je hier.
Je kan ons natuurlijk ook altijd gewoon contacteren.
Klik gewoon op jouw favoriete teamlid, en make us an offer we can’t refuse. ’t Is voor een goed doel, dus ’t is sowieso goed voor je karma!
Merci !
Een vraag die mij nu toch al een paar weken bezighoudt...
Sinds ik met mijn singlespeed rondrij, rij ik met straps aan mijn pedalen. Daar wriemel ik bij elk vertrek opnieuw mijn voeten in, terwijl ik binnensmonds vloek dat het toch weer zo’n gesukkel is om die fuchsia rotdingen aan te krijgen.
Toegegeven: in eerste instantie heb ik ze op mijn pedalen gemonteerd omdat ik alle fixed-gear en singlespeedrijders met straps rond hun voeten zag rijden.
Blijkbaar hoort dat zo, als je met dat type fiets rondrijdt. Maar het staat ook wel best cool.
En eens je ze aanhebt, zijn ze eigenlijk best handig. Letterlijk met je voeten vast zitten aan je fiets verhoogt op een of andere manier toch wel de controle die je hebt. En je trekkracht wordt groter. En dat is niet onbelangrijk als je zonder versnellingen heuvels probeert te beklimmen.
Het enige probleem met straps is dat je er mee moet leren rijden. Het is niet zo dat je je voeten zomaar op de grond kan zetten als je stopt. Die zitten namelijk vast. En da’s een klein detail dat je best onthoudt.
Je kent het wel. Spitsuur. Druk kruispunt zonder verkeerslichten. Een oversteekplaats voor fietsers en HEEL VEEL grimmige gezichten in voorbijzoevende auto’s. Omdat ik er van uit ga dat grimmige gezichten in voorbij zoevende auto’s toch niet stoppen voor vrolijk lachende fietsers, was ik al danig snelheid aan het minderen voor ik aan de oversteekplaats kwam. En toen kwam het kleine schattige rode Nissan Micraatje. Met duidelijk een fietslievende bestuurder, die mijn voeten-in-de-straps-gedraal duidelijk in de mot had. Toen ik net écht stilstond en mijn voeten aan de grond wilde zetten. Heel lief. Maar te laat. Ik kon nog nét mijn rechtervoet losmaken. Maar door de blinde paniek die op dat moment door mijn lijf raasde (Oh nee!!! Voet net losgemaakt!! Watmoetiknudoen?!?) voerde mijn lichaam een of ander vreemd en vooral zeer ongecontroleerd maneuver uit waar mijn fiets nog niet op was ingespeeld. Met als resultaat : de horizontale kasseikus. Met mijn rechterbeen losgemaakt uit de strap. Viel ik op mijn linkerkant.
Schaamtelijk.
Leermomenten, noemen ze dat.
Maar door het rijden met straps ben ik uiteindelijk ook wel een betere fietser geworden. Ik ‘anticipeer’ op rode lichten (lees : ik heb geleerd traag te rijden tot het weer groen wordt), en andere obstakels. Waardoor ik niet elke keer weer opnieuw moet stampen om te vertrekken. En geloof mij, dat is fijn als je rondrijdt met een gear ratio van 48:16 (dat zijn de tandwielen die op mijn singlespeed staan. Voor de techneuten onder ons : later meer daarover).
Of je nu rijdt met straps of met clickpedalen, het principe LIJKT me hetzelfde te zijn. Ik zeg wel degelijk ‘lijkt’, want ik heb nog nooit met clickpedalen gereden. Maar : ‘one gazillion wielertoeristen can’t be wrong’, denk ik soms. Er moet toch een reden zijn dat zoveel mensen – vrijwillig - die kompleet esthetisch onverantwoorde schoenen met achterstevoorste hakken aantrekken als ze op hun fiets stappen.
Straps zien er dan wel cool uit, op de occasionele Bike Messenger uit een hipsterboekske na (en mezelf) rijdt er eigenlijk niemand mee rond in de echte wereld.
Wielerfanatan raden het me allemaal die clickpedalen aan. ‘Want je rijdt toch al met straps, dat je voeten op tijd moet losmaken, weet je ondertussen wel’.
Win je dan zoveel aan kracht door clicks? Ik weet het niet. Als ik die 125 km ga rijden voor Kom Op Tegen Kanker, of zelfs 250 km, lijkt het me mooi meegenomen dat alle kracht die ik ontwikkel ook wel degelijk vertaald wordt in trapkracht.
Aan de andere kant vind ik dat ik er nu al steeds meer als een ‘coureur’ begin uit te zien : mijn waterproof Levi’s commuter skinny jeans (met reflective details!) heb ik al ingewisseld voor Bibshorts en een Rapha Jerseytje. Omdat het nu eenmaal veel beter zit en dus fijner is om lange afstanden mee te overbruggen.
Mijn volledig reflecterende HUB K-Waytje heb ik wegens ‘niet ademend’ ook overboord moeten gooien.
Van mijn ‘ik wil er vooral gewoon Sarah blijven uitzien op mijn fiets’, blijft nu al bijna niks meer over. Omdat het niet praktisch is. Moet ik dan ook nog s met die lelijke clickschoenen gaan rondrijden???
Misschien zoek ik beter ineens een andere hobby. Een hobby waarvan ik de outfit mooier vind. Ijshockey kan ik dus ook wel op mijn buik schrijven. J
Ik wil vooral Sarah blijven. Met de singlespeedbike. Het fluo roze stuur. En de roze ketting.
De snowboardhelm en –bril heb ik onder druk al aan de haak gehangen. Mijn BMX-pedalen-met-straps hou ik nog heel even in beraad.
Tips welkom trouwens.
Sarah Boo
Vandaag ga ik voor de eerste keer trainen. Samen met 4 andere Bike-a-Boo'tjes. Met mijn 'nieuwe' (maar vooral van-mijn-lief-geleende) fiets, trek ik erop uit. Beetje zenuwen, toch wel. Want eigenlijk heb ik nog nooit op een koersfiets gezeten. Ik lag na een leuk feestje pas om 4u in mijn bed, hopelijk ga ik me dat straks niet beklagen.
Gisteren ben ik nog in een fietsenwinkel een ander 'test'-zadel gaan halen. De keren dat ik op mijn Trek fiets reed, kreeg ik telkens last van slapende tenen in mijn rechtervoet. Ik hoop dat probleem nu op te lossen met het nieuwe zadel. Nele, Sarah en ik hebben afgesproken aan de Vaart in Leuven. De eerste 14 km tot in Kampenhout rijden we aan een rustig tempo langs de Vaart. Daar zullen we Merel en Klara ontmoeten. En dat rustige tempo is wel nodig want er staat écht wel een stevige wind. Wat mij vooral opvalt, is dat je met zo'n lichte fiets extra alert moet zijn om niet in de gracht of vaart te waaien. In Kampenhout Sas zit Merel ons al lachend op te wachten. Klara komt er even later ook aan. |
We besluiten een ritje te maken naar Mechelen, om een koffie te gaan drinken in Bicycle Bar Peloton de Paris. Gastvrouw Wendy heeft ons eerder al laten weten dat Bike-A-Boo daar altijd welkom is met vragen, maar evengoed om een lekkere koffie te drinken of om aan onze fiets te (laten) sleutelen.
We besluiten om een ‘interessantere weg’ te nemen dan gewoon langs de Vaart. De beschutting van de huizen is voor mij ook welkom, want ik begin het fietsen tegen de wind in serieus te voelen.
Maar dat is niet het enige probleem: na een kwartier terug in het zadel beginnen mijn tenen al terug te slapen. Het probleem situeert zich dus niet bij het zadel. Of toch? Moet ik voor een zachter zadel gaan dan dit nieuwe, harde zadel? Een zeteltje monteren op een koersfiets, achteruit leunen en dan 24 km per u halen is zeker geen optie?
Het laatste stukje tot in Mechelen rijden we toch weer terug langs de vaart. En dat voel ik. De wind gaat heel heftig te keer. Ik moet verdorie echt wel heel stevig doortrappen. Tot ik uiteindelijk moet lossen.
Sarah daarentegen houdt een stevig tempo aan met haar singlespeed. Hoe doet ze dat??
Merel heeft door dat ik het moeilijk heb, en houdt me gezelschap. ‘Vooral goed blijven trappen,’ zegt ze ‘anders blaast de wind je om’.
Ik blijf gaan, weliswaar met m'n tong bijna op de grond.
Maar het idee dat ik zo meteen een heerlijke cappuccino kan drinken houdt me gaande.
We besluiten om een ‘interessantere weg’ te nemen dan gewoon langs de Vaart. De beschutting van de huizen is voor mij ook welkom, want ik begin het fietsen tegen de wind in serieus te voelen.
Maar dat is niet het enige probleem: na een kwartier terug in het zadel beginnen mijn tenen al terug te slapen. Het probleem situeert zich dus niet bij het zadel. Of toch? Moet ik voor een zachter zadel gaan dan dit nieuwe, harde zadel? Een zeteltje monteren op een koersfiets, achteruit leunen en dan 24 km per u halen is zeker geen optie?
Het laatste stukje tot in Mechelen rijden we toch weer terug langs de vaart. En dat voel ik. De wind gaat heel heftig te keer. Ik moet verdorie echt wel heel stevig doortrappen. Tot ik uiteindelijk moet lossen.
Sarah daarentegen houdt een stevig tempo aan met haar singlespeed. Hoe doet ze dat??
Merel heeft door dat ik het moeilijk heb, en houdt me gezelschap. ‘Vooral goed blijven trappen,’ zegt ze ‘anders blaast de wind je om’.
Ik blijf gaan, weliswaar met m'n tong bijna op de grond.
Maar het idee dat ik zo meteen een heerlijke cappuccino kan drinken houdt me gaande.
Tijdens onze cappuccinobreak zet Vincent van Peloton de Paris mijn zadel een beetje naar voren in de hoop op die manier het probleem met de slapende tenen op te lossen. Het betreft een verschil van enkele millimeters, maar blijkbaar kan dat al een heel verschil maken.
En mijn god. Wat smaakt die koffie.
Maar we mogen ook niet té lang blijven zitten. Afkoelen is geen goed idee.
Hoewel ik effe op mijn positieven ben kunnen komen, hoop ik nu op rugwind.
Na nog geen halfuur komt dat zeurende gevoel weer terug in mijn tenen. ’t Is nog erger dan daarnet. Het verplaatsen van het zadel is dus een maat voor niks geweest.
Hoe ga ik in godsnaam die 125km uitrijden met een slapende voet? De andere Boo'tjes zijn ook wat ongerust en proberen me op te beuren.
Ik denk dat ik toch best eens even binnenwip bij een kinesist, alvorens mij in dit avontuur te storten.
An
Details
Archieven
November 2016
October 2016
May 2016
January 2016
December 2015
November 2015