Maandag 21 december. De dag van het jaar met het minste lichturen. Het was ons gelukt om eindelijk allemaal op dezefde dag af te spreken. Alle Bike a Boo’s, mét een zeemvel tussen de benen én hun eigen stalen/carbon/aluminium ros. Eentje kwam met de trein vanuit Herenthout, de ander moest nog werken tot 13u30. Maar onze eerste Bike-a-Boo afspraak was een feit! Het eerste wat ik die ochtend deed was uit mijn raam kijken en hopen dat er geen bomen waren weggewaaid. De weerman sprak gisterenavond over wind maar zoveel wind had ik deze nacht niet verwacht! Maar wind of geen wind… een afspraak is een afspraak. Bike a Boo ging er letterlijk invliegen!
Aangezien Wendy de partytent van ons ‘Bike a Choco’ event afgelopen zaterdag eerst nog moest terugbrengen, spraken we af om te fietsen richting Bierbeek. Aan het industrieterrein waar ik mijn auto rij –examen een paar jaar geleden aflegde, sloot Wendy bij ons aan. “Waar rijden we heen dames?”, werd er op dat moment gevraagd. Aangezien Hoegaarden niet ál te ver is, redelijk heuvelachtig en supermooi van uitzicht, besloten we die richting uit te rijden. Zo hadden we meteen al een redelijke uitdaging voor het hele team. Totdat het noodlot toesloeg… Nele kreeg platte band. Daar stonden we dan, amper 2km ver… al een geluk dat fietsen KING open was. Na de aanschaf van een splinternieuwe binnen- én buitenband, konden we de wind terug trotseren. Ik ben wel eens eerder met enkele leden van mijn Endurance Team Zaventem richting Hoegaarden gereden. Daar kan je via de RAVeL tot boven aan de citadel van Namen fietsen, langs een oud spoorwegtraject dat in onbruik is geraakt. Ik wist dus wel al wat er me ongeveer te wachten stond: een licht glooiend landschap met geen al te beste fietspaden. En vooral veel open vlaktes waar de wind vrij spel heeft en je dus best je stuur stevig in handen kan houden. Op een gegeven moment, ik denk ergens tussen Beauvechain en Hoegaarden, besliste Sarah Boo om even te gaan cyclocrossen met haar nieuwe Bianchi… Ze sloeg een paadje in dat eindigde op modder en slechte kasseien. Als echte Flandriennes hebben we dat pad bedwongen, alhoewel ik vermoed dat sommige van de Bike a Boo’kes Sarah op dat moment inwendig stevig aan het verwensen waren. Maar kom, een klein cyclocrosske onderweg, dat pakken ze ons toch niet meer af! Misschien is het ook geen slecht idee om een workshop “hoe kuis ik mijn fiets…?” te te houden Na een winderig ritje van ongeveer 50km’s (hoewel de één haar Strava al een kilometer of tien meer aangaf dan die van de andere…), besloten we iets te gaan eten in OPEK. Lekkere bloemkoolgratin met gehakt (écht een aanrader!!) met een Vedett’je erbij. Zoals de echte Vlaamse Fietsers J Na het aanvullen van het vocht en de calorietjes was het tijd voor de fotoshoot van onze Bike a Boo kalender. Zelf had ik nog nooit zo’n fotoshoot gedaan. Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik dat echt wel neig vond om eens te doen! Je moet wel weten dat wij een team zijn dat enkel uit dames bestaat. Acht heel fijne madammen, elk van een heel uiteenlopend kaliber. De ene is al een beetje sportiever dan de andere, nog eentje is dan wat meer opgemaakt, je hebt er een superrelaxed type tussen zitten, je kan je er wel iets bij voorstellen denk ik. Je kan dus ook gerust stellen dat we niet het meest typische 1000km tegen Kanker- team zijn. Wij zijn team Bike-A-Boo, acht vastberaden dames die met een smile van hier tot ginder die 1000km gaan rijden. Een platte band, wind tegen of een beetje modder houdt ons niet tegen! Sarah Farr
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Details
Archieven
November 2016
Categorieën |