Hello. This is your captain speaking :) 30 dagen aan een stuk werken. Aan een gemiddelde van 18u per dag. Dat is veel. Dat zijn zó veel uren werken en zó weinig seconden rust per dag dat zelfs ík er soms echt horendol van werd. Een pauze inlassen om naar het toilet te gaan was soms zowaar een onoverkomelijk probleem. Zelfs met de beste assistente. Mindfullness van mijn botten. Maar wel vaak heel fijn en heel rock ‘n’ roll natuurlijk, dat werken voor TV. Gelukkig had ik mijn yogamatje en een iPhone vol met door lieve vriendjes gesuggereerde bodyweight en core stability exercises mee. Op ’t eerste zicht was het al een hele uitdaging om elke dag 10 minuten tijd voor die oefeningen vrij te maken. Je moet niet vragen. Als je al geen 10 minuten tijd voor jezelf vindt op een hele dag dan ben je eigenlijk niet goed bezig. Dus dan zit er niks anders op dan gewoon nóg vroeger opstaan. Who needs sleep anyway, een gemiddelde van 4,5 uur per nacht is toch méér dan genoeg zeker? Mindfullness van mijn kl****n, zo’n televisieproductie. Maar wel heel fijn en heel rock ‘n’ roll natuurlijk. MindfulMasters Thomas en Dimi. Tot voor ik het fenomeen ‘fiets’ ontdekt had, waren die coole buitenland TV-producties ook steevast roofbouw op mijn lichaam. Want vroeger verteerde ik het harde werken, de lange dagen en de frustraties met een paar pakjes sigaretten overdag en een paar gin tonics ’s avonds in de bar. Met een door alcohol geinduceerde neiging tot overal in klimmen en vaak ook weer uit vallen tot gevolg. Om het kort samen te vatten: geef mij drie gin tonics en mijn hersenen gaan prompt in Spiderwoman-modus. Geen trap, stelling, tuk-tuk, muurke van een hof of palmboom is dan nog veilig voor het ‘Joepie! Freestyle Pedestrian!’ dat opeens luid doorheen mijn hoofd begint te weerklinken. De blauwe plekken, schaafwonden, spierscheuren en breuken van de dag erna behandelde ik dan ook steevast als trofeeën, verkregen door het heldinhaftig overwinnen van fantastische obstakels. Maar nu dus niet meer. Want ik ben – voor de zoveelste keer – gestopt met roken. De dag voor ik afreisde met het hele Peking Circus, zowaar. Pick your timings, enzo. En drinken gaat mij – door te weinig oefenen - eigenlijk ook niet meer zo heel goed af. Behalve dan een cocosnoot op tijd en stond. Maar: Stoppen met roken moest. Weer Waant van terug een heel af en toe gelegenheidsroker aan de Mont Ventoux was ik weer in ijltempo naar een full time schoorsteen geëvolueerd. There’s no inbetween met mij en sigaretten. En dat full time roker zijn brengt een paar serjeuze nadelen met zich mee:
Jan en Sean, trouwe maar motiverende sceptici van het eerste uur. Dat stoppen met roken, zo vlak voor de shoot begon, was een redelijk zot idee dat initieel op weinig bijval van mijn collega’s kon rekenen. Zowat iedereen verklaarde mijn plan als ‘op voorhand gedoemd om te mislukken’, ‘kompleet en volslagen gestoord’ of diplomatischer uitgedrukt: ‘heel moedig’. Allemaal uitdrukkingen die mijn trots en koppigheid natuurlijk aanwakkerden en mij vastberadener maakten in mijn ‘ik-zal-hier-verdekke-niet-plooien’-gevoel. Pau, Marnix-Jappe-Mooiman & Sean in een onbewaakt spannend moment. Het werd natuurlijk ook een maand vol valkuilen en verlokkingen. Een maand vol momenten van onmacht, frustratie en slaaptekort. Ruzie met long time friends door onvoorziene omstandigheden, ruzie met short time enemies door lang voorziene omstandigheden, nieuwe ontmoetingen die je van je sokken blazen en je energie geven,… Je kent het wel, je had erbij moeten zijn om het te snappen. Allemaal situaties die voor een roker roepen om een sigaret. Alleszins: het doet wat met een mens, zo’n maand met een crew van om en bij de 130 man samen werken, eten , slapen, werken, eten en slapen. Mindfullness van mn botten, dat werken voor TV. Maar ik heb niet gerookt. Niet gerookt. Niet gerookt. NIET. GEROOKT. Wendy ook niet, trouwens. Terwijl iedereen rustig de ene stress-sigaret na de andere opstak en de pakjes er lustig doorvlogen, heb ik mij vooral lopen ergeren aan het feit dat ik sigarettenrook nu ineens weer vond stinken. En ergerde ik me mateloos aan iedereen die rondom mij konstant aan het roken was. Aangezien niet-rokers in internationale tv-producties zoals deze nog steeds een heel kleine minderheid zijn, een getto van zuivere lucht zeg maar, wordt er ook gewoon overal lustig gepaft alsof overal lustig paffen de normaalste zaak van de wereld is. Ook binnen. Want zo gaat dat in ontwikkelingslanden. Daar mag je overál nog roken. In lobbies van hotels, op restaurant en in vergaderzalen. Zelfs op hotelkamers (wat dan wel weer een voordeel is want dat gaf me de kans om van hotelkamer te switchen op het moment dat ik een kamer had met nummer 624. Het haar op mn armen gaat rechtstaan bij het zien van te veel even getallen. Don’t ask). Mindfullness van mijn botten, dat werken voor TV. Maar wel heel rock ‘n’ roll natuurlijk. Ik was presies tante nonneke, met mijn ‘nee danku ik rook niet meer’ en mijn ‘nee danku, ik moet nog werken. Drink er eentje voor mij bij dan’. OCD? Moi? ’t Werd dus een maand van karakter, doorzettingsvermogen, en hold on for dear life om te overleven. Uiteindelijk zat ik in een nieuwe functie met heel veel verantwoordelijkheden tussen een hele grote hoop Peking-Anciens die al tien jaar niets anders doen dan de wereld rondreizen om dit programma te maken. En dat doen ze goed. Geroutineerd en met expertise. En dan gooien ze ineens die kleine blonde binnen die alles in een nieuw visueel jasje komt steken en hipper gaat maken. Als ik zeg dat er HEEL veel testosteron in het rond vloog, dan overdrijf ik denk ik niet. En als ik zeg dat zeker niet iedereen blij was met mijn plotse ‘drie trapkes hoger’-functie of overtuigd was van mijn kunnen, dan is dat ook een groot understatement. En als ik fijntjes opmerk dat vrouwen toch nog steeds veel harder hun mannetje moeten staan om gehoord te worden en hun gezag te laten gelden, dan is dat zeker ook niet ingebeeld. Want let’s be fair guys. It’s a boys world out there. En hoe hard ik ook ‘one of the guys’ ben, ik ben niet altijd even gelukkig geweest. Maar een paar heel lieve mensen in mijn directe entourage, zowel binnen de productie als aan het thuisfront, hebben mij er doorheen geholpen. Op zodanig goeie manier zelfs dat het allemaal nog heel goed is gekomen op het einde. ‘Op de tafel staan dansen en Spiderwoman-moves in de tuk-tuk na 4 gin tonics en een uur op de wrap party tot gevolg’ kinda good :) Alledaags Zuid Oost Aziatisch dilemma. Vlees met vliegen of vis met vliegen? En mijn 10 minuten buikspieroefeningen per dag, dat was ook een rots (want stoppen met roken is in mijn geval ook verdikken. Elke keer. Of ik nu ga lopen als een gek, blijf fietsen alsof ik achterna gezeten word door Thor of mijzelf volledig uithonger. Het maakt allemaal niet uit. Stoppen met roken is in mijn geval chubbyness galore). Minder dilemma. Chubbiness galore. Kwestie van mijn opgebouwde conditie toch niet volledig teloor te laten gaan, abs en core to the max dus. De resultaten van mijn gezwoeg zullen we snel weer op Strava kunnen ontleden, want overmorgen ben ik weer thuis. Maar voorlopig moeten we het doen met de Stats. Want uiteindelijk is alles wiskunde, niet waar? 0: het aantal sigaretten dat ik op 35 dagen heb gerookt 1: het aantal glazen wijn dat ik op 35 dagen heb gedronken 4: het aantal jog-sessies van de afgelopen 35 dagen 5: het aantal shots vodka dat ik op 35 dagen naar binnen heb gespeeld 7: het aantal gin tonics dat ik op 35 dagen heb gedronken 12: het aantal 7 minute workouts op 35 dagen 33,1: het aantal km dat ik gelopen heb op 35 dagen 65,5: het aantal fietskilometers dat ik er nog heb kunnen afpitsen op 35 dagen (all-time low, ik weet het) 78: het aantal Sworkit sessions tijdens de afgelopen 35 dagen 84: het aantal minuten dat die 7 minute workouts samen geduurd hebben 255: het aantal flessen water dat ik op 35 dagen gedronken heb 574: het aantal minuten Sworkit Abs & Core / Cardio van de afgelopen 35 dagen 875: het aantal sigaretten dat ik op 35 dagen niet gerookt heb 3206: het aantal verbrande caloriën met al die workouts (lopen en fietsen niet meegerekend) Run for dear life. Al bij al een niet heel slecht resultaat, in acht genomen dat ik vroeger rookte als een ketter, dronk als een orgel en een klantenkaart had op de meeste Buitenlandse Spoedafdelingen en Cabinets Medicaux. Deze keer alleen maar een klein verrekkingske van ligament. Nothing serious, en zelfs niet van te vallen. Kben dan ook heel benieuwd naar de eerste Strava rit die er één dezer dagen zit aan te komen. Eerlijk? Ik hou m’n hart een beetje vast. Aan de andere kant: ik heb gedaan wat ik kon. En soms een beetje meer. En soms ook een heel klein beetje minder. Maar ik heb geleerd wat ‘toewijding’ betekent. En da’s al heel wat.
0 Comments
|
Details
Archieven
November 2016
Categorieën |