‘Dat u een beginnend stadium van baarmoederhalskanker heeft. Niets om u zorgen over te maken. Bij de meeste mensen duurt het heel lang voor dat kwaadaardig wordt. Bij u gaat het blijkbaar wel ietsje sneller. Gelukkig laat u elk jaar een uitstrijkje doen. Op die manier zijn we er op tijd bij’. ’t Is een beetje zoals die terrorisme-dreiging. We zitten in Alarmfase 4. Voor de zekerheid zetten we de straten alvast vol met mannen met kalashnikovs in gepantserde tanks. Blijf dus maar gewoon binnen, dat is het veiligste. En maak u vooral geen zorgen. Want dat is nu ook weer niet nodig. Gewoon kalm blijven. Dat is het beste. Say whaaat? Geen mens die nu eigenlijk weet wat ik heb. Vooral ikzelf niet. ’t Is niet dat ik ooit gevoeld heb dat ik een beginnend stadium van die kanker had ofzo. Integendeel. Ik heb nooit echt iets gevoeld in mijn buik. Soms vraag ik mij af of de medische wetenschap het zelf wel allemaal weet. Heb ik nu eigenlijk kanker of heb ik het niet ? In elk geval : die misschien- baarmoederhalswand - kanker maakt mij bang. Al is het een beginnend stadium. En al is het nu nog niet kwaadaardig. En al zijn ze er op tijd bij. Ik hoor toch vooral heel hard het woord ‘Kanker’. En wie garandeert mij dat die nu-nog-niet-kwaadaardige-vorm-van-misschien-kanker niet ergens anders in mijn lijf al boobietraps aan het installeren is? Na het nemen van een biopsie, gevolgd door een wegwimpelend ‘het zal waarschijnlijk zelfs niet eens tot een ingreep komen’, bleek de uitslag dan tóch niet zo rooskleurig als de ketting van mijn 8Bar-SingleSpeed. Integendeel. Die ingreep moest gebeuren, en snel. Ik probeerde nog te argumenteren dat ik op de voorgestelde datum moest werken. De woorden ‘Ik denk dat u de ernst van de zaak niet ten volle begrijpt, mevrouw’ rinkelen nog steeds na in mijn oren. De operatie werd asap gepland, en mijn lichaam besliste prompt om een tegenoffensief in te zetten. Ik ontwikkelde in een ijltempo een keelontsteking om ú tegen te zeggen. Slikken was zo goed als onmogelijk en ademen ging nog slechts in een beperkt aantal lichaamshoudingen. De rechterkant van mijn nek was zodanig opgezwollen dat het leek alsof mijn hoofd rechtstreeks op mijn borstkas stond. Toen ik twee dagen later in het ziekenhuis op het appèl verscheen om het geïnfecteerde stuk baarmoederwand te laten weghalen, riep de verpleegster van dienst met lichte paniek in haar ogen de anesthesist op. Tijdens een operatie onder volledige verdoving steken ze namelijk zo’n ding in je keel. Niet meteen een goed idee in mijn geval van acute en virale keelontstokenheid. De operatie werd onmiddellijk afgeblazen. Twee weken platte rust met zoveel mogelijk antibiotica, een hele doos dafalgan codeine (4 keer per dag. Stevig trippen gegarandeerd) en nog een of ander pijnstillend paardenmiddel waren mijn deel. Na het nieuws van de kanker dacht ik dat ik mij niet slechter kon voelen. Wel, ik had mij vergist. In de weinige heldere momenten die ik die dagen had, dacht ik na over hoe het met mijn dochtertje en hond verder moest als ik er niet meer zou zijn. In gedachten trof ik al bijzonder praktische regelingen, en ik besliste ook dat 'Epic' van Faith No More mijn begrafenis zou inleiden. Graag ook met Mike Patton als ceremoniemeester (als iemand dat even kan regelen? Merci). Verder probeerde ik vooral heel stil te liggen want alles deed verschrikkelijk veel pijn. Mijn vriendinnetjes verzorgden mij fantastisch goed. Er werd verse soep gekookt in mijn keuken, de hond werd uitgelaten, ik werd toegedekt met dekentjes en er werd thee met honing voor mijn neus gezet. Ik merkte er helemaal niks van. Volledig weg van de wereld. Onder de pillen, en platgeslagen van miserie. Eigenlijk wilde ik gewoon nu al dood zijn. Dat killer virus dat in mijn buik zat hoefde niet zozeer de kans te krijgen om mij van binnenuit op te vreten. Liever ineens de korte pijn. Want als zelfs ademen niet meer gaat heeft het leven nog weinig zin, toch? Maar zoals dat altijd gaat, kreeg ik een goeie stamp in mijn gat. Van de kleine ik in miniformaat die op mijn linkerschouder woont. Een kunst die ik - en daar ben ik best wel trots op - als de beste beheers. Cut your losses and run. Eenmaal uit de IkHebKanker-grot gekropen, begon ik er ook over te praten met vriendinnen. En ik merkte dat ik niet alleen stond met mijn verhaal. Baarmoederhalskanker is een SOA en er zijn blijkbaar redelijk veel meisjes en vrouwen die HPV-16 hebben of gehad hebben. Ja, je leest het goed. Baarmoederhalskanker is een SOA. Je krijgt dat door seks. Ik wist dat ook niet. Well thanks for that, asshole. Ondertussen is mijn operatie achter de rug. Overmorgen weet ik of ik nog eens geopereerd moet worden of niet. ’t Is vooral het wachten waar ik helemaal knetter van word. Geduld is namelijk niet mijn grootste talent. En toch zal ik dat moeten oefenen. Want of ik nu nog eens onder het mes moet of niet, ik zal elk halfjaar op controle moeten gaan. En ik zal elk halfjaar weer moeten wachten om te weten of de misschien-wel-kanker terug is of niet. Maar hej, zo rap gaan ze mij niet hebben. Het plan is pedaleren tegen kanker, en ik meen dat echt serieus. Ik trap de kanker eruit. Wetenschappelijk bewijs is er nog niet voor mijn theorie, maar er is ook niemand die kan bewijzen dat het NIET helpt. En ondertussen heb ik toch maar weer mooi iets gevonden om mij in te smijten. Ik beschouw het als een lesje in prioriteiten stellen. All work and no play makes Sarah a dull girl. Hoe graag en met hart en ziel ik mijn werk ook doe... Moraal van dit verhaal : * Laat jezelf, je zus, je vriendinnen en je dochters elk jaar nakijken. Als ik drie jaar gewacht had, had ik nu aan de chemo gelegen. * als je nog niet seksueel actief bent, kan je je laten inenten tegen het HPV-virus. DOE DAT. Ik wist dat niet. Jullie (en je dochters) bij deze wel. * Doe niet te veel dingen tegen je zin. Het leven is daar echt te kort voor. To be continued. Love, peace and pedaling! Sarah Boo
12 Comments
Fred Janssen.
22/11/2015 15:11:11
Een indrukwekkend stuk, Sarah, Open en bloot en eerlijk. Maar niet heerlijk. Ik hoop dat vele duizenden je getuigenis lezen. Dan is er een goede kans dat vele tientallen veel onheil kunnen voorkomen. Dank zij jou. Welgemeende dikke zoen, meisje en ... kop op ! Ik steek mijn twee handen in het vuur voor jou, dus alles komt goed. Zeker weten.
Reply
Ann
22/11/2015 22:04:57
Sterk stuk... Ongetwijfeld geschreven door een sterke vrouw!
Reply
Mimi
22/11/2015 22:54:30
Sjoe, ik weet wat je meemaakt. Heb x-aantal jaar terug een gelijkaardig stuk gekregen. X-aantal controles en nu de dag van vandaag still save. So although shitty HPV, positive vibes!!!.
Reply
Toon Van Craeyevelt
22/11/2015 23:45:29
Wow, Sarah! Ik ben even van mijn melk. Het ga je goed.
Reply
Gorik
23/11/2015 00:08:19
Hey Sarah, even geschrokken van deze tekst en blog. Maar dan las ik exact hoe ik jou ken: nooit verslagen in een hoekje kruipen, rechtkrabbelen en go! Met humor, passie, plezier... Boo laat je wel een poo Pje ruiken! You go strong girl.
Reply
Bianca
23/11/2015 10:10:11
Jeetje lieve schat wat een verhaal. Mooi beschreven en inderdaad zoals het is. Met jou positieve instelling en levens genieter zoals je bent kom je er wel.
Reply
Vital
23/11/2015 10:27:49
Hang on !!!!!!!!
Reply
Annelies
23/11/2015 13:26:11
Liefste Sarah, ik ben geschrokken van je verhaal. Niet van de manier waarop, maar van de inhoud uiteraard. Omdat ik niet zo 'n schrijftalent bent als jij, zeg ik het in heel cliché woorden: ik wens je alle geluk van de wereld en dat je héél snel beter mag zijn! Uit de grond van mijn hart. X Annelies
Reply
Yves D.
23/11/2015 15:53:02
Komt helemaal goed met jou! Hierboven zijn ze nog lang niet klaar voor u! See you in den draai!
Reply
Marco
23/11/2015 23:09:28
Wauw!!!!Wat een verhaal...En ook wat een sterke vrouw echt prachtig hoe je met je eigen miserie omgaat...Als het een troost mag zijn je bent idd heus niet alleen...Mooi ook welke boodschap je anderen wil meegeven...We duimen alvast op een goed herstel !!!! Veel sterkte!!!!
Reply
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Details
Archieven
November 2016
Categorieën |