Vandaag ga ik voor de eerste keer trainen. Samen met 4 andere Bike-a-Boo'tjes. Met mijn 'nieuwe' (maar vooral van-mijn-lief-geleende) fiets, trek ik erop uit. Beetje zenuwen, toch wel. Want eigenlijk heb ik nog nooit op een koersfiets gezeten. Ik lag na een leuk feestje pas om 4u in mijn bed, hopelijk ga ik me dat straks niet beklagen.
We besluiten een ritje te maken naar Mechelen, om een koffie te gaan drinken in Bicycle Bar Peloton de Paris. Gastvrouw Wendy heeft ons eerder al laten weten dat Bike-A-Boo daar altijd welkom is met vragen, maar evengoed om een lekkere koffie te drinken of om aan onze fiets te (laten) sleutelen. We besluiten om een ‘interessantere weg’ te nemen dan gewoon langs de Vaart. De beschutting van de huizen is voor mij ook welkom, want ik begin het fietsen tegen de wind in serieus te voelen. Maar dat is niet het enige probleem: na een kwartier terug in het zadel beginnen mijn tenen al terug te slapen. Het probleem situeert zich dus niet bij het zadel. Of toch? Moet ik voor een zachter zadel gaan dan dit nieuwe, harde zadel? Een zeteltje monteren op een koersfiets, achteruit leunen en dan 24 km per u halen is zeker geen optie? Het laatste stukje tot in Mechelen rijden we toch weer terug langs de vaart. En dat voel ik. De wind gaat heel heftig te keer. Ik moet verdorie echt wel heel stevig doortrappen. Tot ik uiteindelijk moet lossen. Sarah daarentegen houdt een stevig tempo aan met haar singlespeed. Hoe doet ze dat?? Merel heeft door dat ik het moeilijk heb, en houdt me gezelschap. ‘Vooral goed blijven trappen,’ zegt ze ‘anders blaast de wind je om’. Ik blijf gaan, weliswaar met m'n tong bijna op de grond. Maar het idee dat ik zo meteen een heerlijke cappuccino kan drinken houdt me gaande. Tijdens onze cappuccinobreak zet Vincent van Peloton de Paris mijn zadel een beetje naar voren in de hoop op die manier het probleem met de slapende tenen op te lossen. Het betreft een verschil van enkele millimeters, maar blijkbaar kan dat al een heel verschil maken. En mijn god. Wat smaakt die koffie. Maar we mogen ook niet té lang blijven zitten. Afkoelen is geen goed idee. Hoewel ik effe op mijn positieven ben kunnen komen, hoop ik nu op rugwind. Na nog geen halfuur komt dat zeurende gevoel weer terug in mijn tenen. ’t Is nog erger dan daarnet. Het verplaatsen van het zadel is dus een maat voor niks geweest. Hoe ga ik in godsnaam die 125km uitrijden met een slapende voet? De andere Boo'tjes zijn ook wat ongerust en proberen me op te beuren. Ik denk dat ik toch best eens even binnenwip bij een kinesist, alvorens mij in dit avontuur te storten. An Comments are closed.
|
Details
Archieven
November 2016
Categorieën |