i took a drive today time to emancipate i guess it was the beatings made me wise but i'm not about to give thanks, or apologize Pearl Jam - Rearviewmirror De mensheid vindt het soms al eens plezant om met mij te lachen. ‘Zot’ en ‘grappig’ zijn commentaren die ik regelmatig te horen krijg als ik iets gedaan heb dat nét afwijkt van hoe iemand anders het gedaan zou hebben. Soms is er zelfs iemand die mij ronduit eerlijk ‘onnozel’ of ‘belachelijk’ durft te noemen. Kudos daarvoor. Eerlijkheid duurt ALTIJD het langst! De reden voor al dit jolijt is simpel: Ik héb de neiging om de dingen anders aan te pakken dan de gemiddelde mens. Niet omwille van het feit dat het dan ‘anders’ is, ik denk dat mijn verstand gewoon op een licht alternatieve manier in elkaar gezet is tijdens die 9 maanden in mijn mama haar buikappartement. Als aanhanger van originaliteit en creativiteit vind ik daar helemaal niets mis mee. Ik vind het alleen straf dat hoe goed ik mijn acties ook overdenk, andermans perceptie van mijn daden toch vaak haaks staat op hun werkelijke bedoeling. Geen kat die ziet hoe ik mijn verantwoordelijkheden opneem of hoe serjeus ik te werk ga. Nee hoor. Ze zien alleen de grap. Zo zet ik bijvoorbeeld regelmatig mijn fiets in de douche. Want ja, als die vuil is moet die gewassen worden. Geloof mij, 't is dan misschien wel een SingleSpeed Road Bike - lees : gemaakt voor de piste en de propere asfalt - mijn fiets wordt vaker vuil dan mij lief is… En dat is nooit écht de bedoeling. Dat gebeurt gewoon. En ja. Dat is ook elke keer opnieuw volledig mijn eigen schuld. Tijdens fietstochten heb ik namelijk de onhebbelijke gewoonte om de fietsknooppuntbordjes over het hoofd te zien. Uit enthousiasme, dat spreekt. Of ik negeer ze doelbewust. Omdat 'de andere weg er plezanter uitziet'. En dan gebeurt het al eens dat ik op een minder geasfalteerd traject uitkom. Met modder. En struiken. Of bosjes met netels. Of modder met struiken en bosjes met netels. Afwijken van het pad resulteert elke keer in hetzelfde stramien : *een smile op mijn gezicht tot achter mijn oren *een #kitforepicshit vol met modder – denk cyclocross *een fiets waarvan je nooit zou vermoeden dat hij eigenlijk ooit wit met roze was. *heldhaftige verhalen die mijn vriendinnen met hun ogen doen draaien bij het navertellen. Kleren, die gaan gewoon in de wasmachine. Wolprogrammake draaien, Woolite voor donkere kleuren erbij en gáán! Maar die fiets… op een appartement. Zonder tuin – zonder terras en zonder garage met aansluiting op het waternet. Wat doet een mens daar dan mee? Laten staan om nog vuiler te worden en uiteindelijk kapot te gaan? Ik denk het niet. De enige oplossing die ik tot nu toe gevonden heb – tot grote hilariteit van iedereen die het ooit al live heeft mogen meemaken – is … Douchen. Net zoals ik mezelf en mijn fantastische dochter douche, douche ik dus ook mijn fiets. Niet met douchegel, maar met Dreft. En Muc-Off. Want dat is roze. En dat werkt keigoed. Toegegeven, ’t is allemaal ietske omslachtiger. Maar ’t is wel efficiënt. En zo kunnen jullie weer ’s met mij lachen. Terwijl ik mijzelf gewoon heerlijk verantwoordelijk en vooral goede-huismoeder-style goed bezig vind. Vuistje! Sarah Boo
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Details
|