‘Ik zal nooit op zo’n koersfiets zitten’ ’t Is alsof ik het gisteren pas zei. Want ik vind een koersfiets echt niet stoer. Het lijkt me onstabiel, gaat zeker veel te snel en het heeft geen grip op de baan. Geef mij maar een mountainbike! Maar plots stond ik daar eergisteren dus. Met een wit-rood stalen ros in mijn handen. Benen aan het doortrappen zonder enige grip, handen aan het prutsen bij de vitessen…omdat ik ze niet geschakeld kreeg in de afdaling. De andere Bike-a-Boo’tjes zeer ver voor mij uit. Ik vroeg me op dat moment heel erg af hoe ik hier in godsnaam in verzeild was geraakt. Tja, zoals dat met alles gaat bij mij zeker? In een impuls, dus. Wel een goed overwogen impuls, natuurlijk. Want ik ben supergemotiveerd om mee te fietsen en wilde dit hele avontuur eigenlijk al met mijn mountainbike aangaan. Maar na een eerste rit met de Bike-A-Boo’s bleek dat toch geen goed idee. Want let’s face it. Ik ben een yoga meisje. Zen, gecentreerd, altijd lachend… Wacht, wat was dat? Zen? Jep. Dus niet echt explosief fietsend of smachtend naar snelheid. Vroeger was ik dat wel. Vroeger, toen ik nog alles als een wedstrijd zag. Er is een tijd geweest dat zelfs yoga een strijd met mezelf was. Tot lichte frustratie van mijn yogaleraar. Maar …toen kwam er een blessure die mij deed inzien dat ik het rustiger aan moest doen. Ook met yoga. Nu zijn we een heel aantal jaren en veel oefening later en ik ben dus heel erg euh… tja, zen. Maar goed: tijdens die eerste rit met mijn mountainbike kreeg ik van Merel te horen dat zij een koersfiets verkocht. Aangezien een mountainbike niet gemaakt is om snelheid mee te ontwikkelen leek het me geen slecht idee om toch eens naar dat racemachien te gaan kijken. Want die 1000 km van Kom Op Tegen Kanker wordt gereden aan minimum 24 km per uur. En dat is veel sneller dan ik ooit met mijn mountainbike zou kunnen halen. Wat die koersfiets van Merel betreft : het was liefde op het eerste gezicht! Een rood met witte Trek zonder overdreven bestickering of een teveel aan logo’s. Heerlijk. Dit weekend heb ik dan ook voor het allereerst een kort testritje met mijn zoont gedaan. Hij op de mountainbike, ik op mijn nieuwe racerke. En een dag later heeft mijn fiets me vergezeld voor een eerste rit met de Bike-a-Boo’s… het was zalig! Het is wel even wennen dat je elke bult voelt. Vooral op de Vlaamse kasseien dacht ik echt Oh My God! Nu begrijp ik ook meteen het nut van een chamoiske! Ik ben voorlopig nog zeer onstabiel in de bochten, maar dat komt omdat ik die fiets nog niet gewend ben. En met de versnellingen is het ook nog wel nog wat gepruts, maar verder rijdt hij hémels. Wat een verschil maken die smalle wielen! En eigenlijk past de slanke vorm van zo’n koersfiets wel bij mijn lichaamsbouw J. I love my new bike! ‘kHeb haar ook meteen een naam gegeven: Sighra. Dat betekent ‘snel’ in het Sanskriet (de oude Vedische taal waarin de Yoga Sutra’s zijn geschreven). Die snelheid die zal er nu moeten komen door te trainen. Haha! Want een fiets alleen laat je niet snel fietsen. Dus hup hup met de beentjes… Elke dag graag op die koersfiets! Bedankt Bike-a-Boo voor de uitdaging! Wendy Montellano edited by Sarah Boo
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Details
Archieven
November 2016
Categorieën |